خصوصيات مغناطيسي فولادهاي ضد زنگ آستنيتي

مقدمه 

فولادهاي ضد زنگ آستنيتي معمولاً به عنوان "غير مغناطيسي يا نگير" بيان مي شوند زيرا در مجاورت با يك آهنربا رفتار خاصي را از خود نشان نمي دهد. با اين حال ، فولادهاي ضد زنگ فريتي ، مارتنزيتي ، دوپلكس و اكثر آلياژهاي رسوب سختي معمولاً به عنوان "مغناطيسي" طبقه بندي مي شوند زيرا يك واكنش قوي (يا كشش) به يك آهنربا دستي دارند.

نفوذپذيري مغناطيسي نسبي 

براي برخي از كاربردها ، لازم است از يك فولاد ضدزنگ استفاده كنيد كه واكنش بسيار كم يا ناچيز در زمينه هاي الكترومغناطيسي دارد.  حد مغناطيسي معمولاً در مورد نفوذپذيري مغناطيسي نسبي فولاد مشخص مي شود (غالباً به عنوان "نفوذپذيري" توصيف مي شود). كمترين ميزان نفوذپذيري مغناطيسي نسبي يك ماده پارامغناطيسي 1.0 است ، يعني پاسخ مغناطيسي ماده مشابه با "فضاي آزاد" يا خلا كامل است.

نفوذپذيري فولادهاي زنگ نزن آستنيتي با فولادهاي زنگ نزن فريتيك ، مارتنزيتي و دوپلكس كاملاً متفاوت است. فولادهاي آستنيتي را مي توان به عنوان "پارامغناطيس" طبقه بندي كرد كه نفوذپذيري نسبي آن نزديك به 1.0 است (به طور كلي در محدوده 1.003 تا 1.05 در شرايط كاملاً آنيل شده). اين نفوذپذيري كم باعث مي شود از فولادهاي آستنيتي استفاده شود كه در آن مورد نياز به مواد غير مغناطيسي باشد. 

چنين كاربردهايي شامل تجهيزات مورد استفاده در پزشكي مانند بدنه اسكنر و ميله هاي تقويت كننده بتوني براي نصب در تجهيزات راديولوژي است.

نفوذپذيري واقعي بالاتر از 1.0 با ميزان فازهاي فريت يا مارتنزيت موجود در فولاد آستنيتي همراه است و بنابراين به اين نكات بستگي دارند:

• تركيب شيميايي
• كار سرد و شرايط عمليات حرارتي.

برخي از مراكز تحقيقاتي بر اين باور هستند كه اگر ساختار استنلس استيل آستنيتي باشد به طور طبيعي نگير هستند ولي اين مساله براي ورق هاي با ضخامت زير 3 ميلي متر صدق نميكند، چرا كه در اين فرآيند به دليل نورد سرد بر روي ورق كار سرد رخ مي دهد كه اين مساله مي تواند به بگير شدن استنلس استيل آستنيتي منجر شود.

ساختار 304 در ضخامت هاي پايين از 3 ميلي متر اگر با كار سرد شديدي درگير شود مي تواند از حالت نگير خارج شده و خاصيت آهنربايي(بگير) پيدا كند.

مقالات تخصصي بيشتر در رابطه با ورق استيل را در وبسايت گروه فلز ببينيد.